ကျွန်​ေတာ် ငယ်ငယ်က ပန်း​ရံ အလုပ် နှင့်​ မိတ်​ေဆွ ြဖစ်ခဲ့​သည်

-=-=-=-=-      -=-=-=-=-      -=-=-=-=-      -=-=-=-=-      -=-=-=-=-         

ငယ်ငယ်တုန်း​က ဘဝဆိုတာ ဘာလည်း​လို့​ မစဉ်း​စား​မိပါဘူး​။ စိတ်ညစ်တယ်ဆိုတာကိုလည်း​ နား​မလည်ခဲ့​ဘူး​။ ဒါ​ေပမဲ့​ ထမင်း​စား​ဖို့​အတွက် ကို​ေတာ့​ စဉ်း​စား​မိတယ်။

-=-=-=-=-      -=-=-=-=-      -=-=-=-=-      -=-=-=-=-      -=-=-=-=-         

အဲ့​ဒီတုန်း​က ကျွန်​ေတာ့်​ရဲ့​ အသက်အရွယ်မှာ ၁ဝနှစ် ၁၁နှစ်သား​အရွယ်သာရှိပါ​ေသး​တယ်။ ပန်း​ရံ လုပ်တဲ့​ လူ​ေတွအဖို့​ ဆရာစား​က ကျပ်၁၈၀ နဲ့​ ​ေနာက်လိုက်က ကျပ်ဂဝ ဝန်း​ကျင်​ေလာက်ရတဲ့​ အချိန်​ေပါ့​။  (အခု​ေတာ့​ ဘယ်​ေလာက်ရြကတယ်ဆိုတာ​ေတာ့​ မသိ)။ ကျွန်​ေတာ်တို့​ ညီအစ်ကို နှစ်​ေယာက်က တစ်​ေယာက်ကို ၃၅ကျပ်နှုန်း​နဲ့​ရပါတယ်။ ကျွန်​ေတာ့်​ရဲ့​ အ​ေဖ ပုတ်ြပတ်ရတဲ့​ ဘုန်း​ြကီး​ေကျာင်း​တစ်​ေကျာင်း​မှာ အလုပ်လုပ်ရပါတယ်။ အလုပ်က​ေတာ့​ ပထမဆံုး​ အုတ်ရိုက်ရတဲ့​အလုပ် ကျွန်​ေတာ်တို့​က ငယ်​ေသး​ေတာ့​ မရိုက်နိုင်​ေသး​ဘူး​။ အဲ့​ဒီ​ေတာ့​ အ​ေဖက အုတ်ရိုက်တယ်။ ကျွန်​ေတာ်နဲ့​ ကျွန်​ေတာ့်​ညီက အ​ေဖရိုက်ြပီး​သား​ အုတ်​ေတွကို အုတ်ရိုက်ခွက်ထဲက​ေန “မ”လာြပီး​ေတာ့​ အ​ေြခာက်လှန်း​ဖို့​ ​ေနပူမှာ ြပန်စီထား​ရပါတယ်။ အဲ့​ဒီလို အ​ေြခာက်လှန်း​ြပီး​ေတာ့​ ရြပီဆိုရင် အုတ်​ေတွကို ြပန်သယ်ြပီး​ ညီညီညာညာစီထား​ရြပန်တယ်။ အုတ်​ေတွကို ရိုက်ြပီး​ြကတဲ့​အချိန်မှာ ြခံစည်း​ရိုး​အတွက် အုတ်စီဖို့​ လုပ်ရပါတယ်။ ကျွန်​ေတာ်တို့​ ညီအစ်ကိုနှစ်​ေယာက် မှာ အုတ်သယ် အုတ်စီ ​ေကျာက်သယ် စသာ​ေတွလုပ်ြပီး​ြက​ေတာ့​။

အ​ေဖအုတ်စီဖို့​ ထံုး​၊​ ​ေကျာက်၊​ သဲ ဘိလပ်​ေြမစသာ​ေတွကို သယ်​ေပး​ ယူ​ေပး​ြပီး​ေတာ့​ ​ေရာသ​ေမွှရတယ်။ ဘိလပ်​ေြမ+ထံုး​+​ေကျာက်+သဲ ​ေတွကို ​ေရာသ​ေမွှထား​တဲ့​ဟာကို ပန်း​ရံသမား​ အ​ေခါ်က​ေတာ့​ “မဆလာ”လို့​ေခါ်ပါတယ်။ အုတ်စီဖို့​ “မဆလာ”​ေတွကို ပံုး​ထဲ ဒယ်အံုး​ထဲ ထည့်​ြပီး​သယ်​ေပး​ရတယ်။ အဲ့​ဒီတုန်း​က ကျွန်​ေတာ်က အလွန်ငယ်​ေသး​တယ်။ မဆလာ ​ေတွထည့်​ြပီး​သယ်ရတဲ့​ ဒယ်အိုး​ကလည်း​ သံဒယ်အိုး​ြဖစ်​ေနြပန်တယ်။ က​ေလး​တစ်​ေယာက်အဖို့​ သံဒယ်အိုး​ကလည်း​ ​ေလး​တာပါပဲ။ အခုြပန်စဉ်း​စား​ြကည့်​တယ်။ အဲ့​ဒီတုန်း​က ဘာလို့​ သံဒယ်အိုး​ကို သံုး​တာလည်း​ဆိုတာ။ ဟုတ်တယ်ဗျ။ စဉ်း​စား​ြကည့်​ ပန်း​ရံအလုပ်ဆိုတာ ပင်ပန်း​တယ်။ ပင်ပန်း​ပါတယ်ဆိုမှ သံဒယ်အိုး​နဲ့​ ​ေကျာက်၊​ သံ၊​ ထံုး​။ စသာ​ေတွကို ထည့်​ြပီး​ သယ်ရတာ ​ေတာ်​ေတာ်​ေလး​တယ်ဗျာ။ သံဒယ်အိုး​ဆိုတာက မျက်လံုး​ထဲ ြမင်​ေအာင်​ေြပာရရင်ဗျာ မိုး​ြပဲဒယ်အိုး​လိုပါပဲ။

အလုပ်လုပ်ရတာက​ေတာ့​ ဘုန်း​ြကီး​ေကျာင်း​မှာပါ ထမင်း​စား​ချိန်က ဘုန်း​ြကီး​ေတွ ဆွမ်း​ဘုန်း​ြပီး​မှ ကျွန်​ေတာ်တို့​လည်း​ စား​ရတယ်။ ဒါ​ေပမဲ့​ ကျွန်​ေတာ်တို့​က လူြကီး​မဟုတ်​ေတာ့​ ညီအစ်ကိုနှစ်​ေယာက်သား​ ဘုန်း​ြကီး​ေတွ​ေတာင် ဆွမ်း​မဘုန်း​ရ​ေသး​ဘူး​ ဗိုက်ဆာ​ေနြပီ ဆာတာမှ ​ေတာ်​ေတာ်​ေလး​ကိုဆာ​ေနမိတယ်။ (အဲ့​ဒီတုန်း​က အသက်က ၁၁နှစ်နည်း​နည်း​ေကျာ်လာပါြပီ)။ ဒီြကား​ထဲ ထံုး​ေတွကို ထား​တဲ့​ ​ေြမ​ေအာက်ခန်း​ကို ခဏခဏဝင်ရတယ်။ ထံုး​ခဲြကီး​ေတွကိုလည်း​ ထုြပီး​ အမုန့်​ြဖစ်​ေအာင် လုပ်ြပီး​ သယ်သွား​ရတယ်။ ထံုး​ရဲ့​ အမုန့်​ေတွ အ​ေငွ့​ေတွက နှာ​ေခါင်း​ထဲဝင်​ေတာ့​ ​ေတာ်​ေတာ်​ေလး​ကို မွှန်တယ်ဗျာ၊​ ဗိုက်ကဆာ​ေန​ေတာ့​ အား​က မရှိြပန်။ တစ်ခါတစ်ခါ ထံုး​ပံုထဲ ထိုင်ထိုင်ကျမိတယ်။

ဘယ်​ေလာက်ပဲ ပင်ပန်း​ခဲ့​သည်ြဖစ်ပါ​ေစ လုပ်အား​ခ ထုတ်ရတဲ့​ေန့​ဆို ​ေတာ်​ေတာ်​ေပျာ်တယ်။

ပံု​ေသမရှိတဲ့​ ဘဝ

အလှည့်​အကျမှာ

ဗံုလံုတစ်လှည့်​ ငါး​ပျံ့​တလှည့်​

{​ေဇာင်း​}